مدح و مرثیۀ حضرت اُمُّ البنین سلام‌الله‌علیها
ای همسر سردار جهـان، مـادر عباس وی دامـن تـو مهـد ادب پـرور عـباس در بیت عـلـی آمده! هـمسنگـر عـباس خوانده است تو را مادر خود خواهر عباس اُم‌الــشــهـــدا، فــاطــمــۀ دوم حــیــدر هـم فـاطـمـۀ دوم و هـم زیـنـب دیـگـر تو چـشـمۀ فیـض از نـفـس پنج امامی تو فـاطـمـۀ بـیـت شـه عـرش مـقـامـی تو هـمـسر تنهـا وصـی خـیـرالانـامـی تـو مـادر والا گـهــر خـون و قـیـامـی جـوشـد ادب و فـضـل ز آیـات کلامت پیـوسته ز هـفـتاد و دو تن باد سلامت شک نیست به این رتبه که حیدر به تو نازد زینب که بود عصمت داور به تو نازد تـا روز جـزا آل پـیـمـبـر بـه تـو نـازد عباس تو در عرصۀ محشر به تو نازد کی مثل تو ای خاک رهت هم سر و هم جان یک روزه دهد چار پسر در ره جانان؟ ای سوخـته در شعلـۀ مـصباح هـدایت ای مادر جود و کرم و فضل و عنایت خـشنـود ز رفـتـار تـو زهـرای ولایت جان هـمـه خـوبـان جهـان بـاد فـدایت! با آن همه قدر و شرف و جاه و عزیزی کـردی به بنـی‌فـاطمـه اظهـار کـنیزی عون تـو شـده در صف عاشور فدایی عثمان تو بگرفت ز خون رنگ خدایی تا دادن جـان، جـعـفـر تـو بـود ولایـی عـباس تو از روز ازل کـرب‌وبـلایـی چون حرمت زهرا به تو شد واجب عینی گـشتـنـد عزیزان تو هر چار، حـسینی تـو اُم‌ِّ بـنـیـنـی نــه! تـو اُمُّ الـشـهــدایـی پیـوسـته به ثاراللَه و از خویش جـدایی دلـبــاخــتـۀ جــلـوۀ مــصـبـاح هُــدایـی بیش از پسران گـریه کنِ خون خدایی ای بوسۀ خورشید به خـاک کف پایت حق است کند فـاطمه پیـوسـته دعـایت دادی بـه ره شمـس ولا چـار قـمـر را دور پسـر فـاطـمـه گـردانـده پـسـر را در ماتم‌شان ریخته بس اشک بصر را آتـش زده از گـریـه دل اهـل نـظـر را از بس که در امواج بـلا یـار حـسینی بـا داغ پـسـرهـات عــزادار حـسـیـنـی یک روزه به دل داغ روی داغ تو دیدی چون فاطمه یا فاطمه از غصه خمیدی بر گرد همان چار مـزاری که کشیدی از داغ حسین‌بـن علـی جـامـه دریـدی با آن کـه دلت خون ز غم چار جوان بود چشمت به حسین‌بن‌علی اشک‌فشان بود بـا داغ چـهـار اختــر تـابـنـده جـبـینت گـفـتـی کــه نخـوانـنـد دگـر ام‌بـنـیـنـت آتش نـزند کـس به دل زار و حـزینت ای لـشکـر مـاتم به یسـار و به یـمینت خون خوردی و نالیدی و از پای فتادی تـا جـان بـه سـر گـریۀ پیـوسته نهادی روزی که تو رفتی و جهان غرق عزا بود تابـوت تـو بر دوش عزیـزان خدا بود با داغ تو خـون بر جگر اهـل ولا بود عبـاس تو ای مـادر عبـاس! کجا بود؟ ای کاش که چون عون، کنارت پسری بود از جعفر و عثمان عزیزت خبری بود ای قـبلۀ دل تربت بی‌شمـع و چـراغت ای داغ پس از داغ دوباره روی داغت ای چارگل خفته به خون، حاصل باغت باشـد کـه بـیایـم بـه مدیـنه به سراغـت با آن که شدم زائر بی‌صبر و قـرارت نگذاشت عـدو گـل بـفـشانم به مزارت یا فاطمه خـون دلم از دیده روان است قبر تو عیان است عیان است عیان است چشم همه بر تربت پاکت نگران است آن فاطمه قبرش ز چه از خلق نهان است؟ از اشک، مگـر خاک بـقـیع تو بـشویم آن تـربت پـنهـان شده را بـلکه بجـویم هرچـند که خـون جـگـرت بود روانـه دیـگـر بـدنـت دفــن نـگـردیـد شـبـانـه بر بـازوی و پـهـلـوت نـدیـدنـد نـشـانه ای کـوه غـم چـار جـوانت روی شـانه بر «میثم» دل سوخته کن اشک، عنایت تا خـون دل خـویش کنـد وقف عزایت |